Het moet zowat twintig jaar geleden zijn dat ik de laatste keer meeliep in de Heilig Bloedprocessie in Brugge. Gisteren was het toch weer zover. Toevallig (toeval bestaat niet?) zat ik vorige week, tijdens de repetitie van mijn dochter, te kletsen met een oude vriend en werden we daar niet aangesproken door een mevrouw van de processie zeker... Ze kon nog wel "twee schone mannen" gebruiken om in te vallen. Vriend Wim werd tot apostel gebombardeerd en ik werd op slag "uitgehongerde Egyptenaar". Mijn moeder, die zelf al ettelijke jaren meeloopt en dit jaar niet meekon, werd spontaan van trots vervuld toen ik het haar vertelde.De dag zelf was voor mij een vreemde ervaring, een hernieuwde kennismaking met een evenement dat een echte Brugse volkstraditie is. We moesten heel vroeg in de Beurshalle zijn en ik zag hoe de hal meer en meer gevuld raakte met de zowat 2000 figuranten. Helemaal anders dan bij andere projecten die ik vaak meemaak, heerste hier een ongelofelijke rust. Buiten regende het pijpenstelen. Geen mens die daar zich wat van aan trok. "Het zal wel opklaren."
En ja hoor, rond kwart voor drie brak warempel de zon door. Terwijl we met onze groep buiten stonden te wachten om te vertrekken, warmden we ons gretig op aan die zon en dat was echt wel nodig in onze Egyptische outfit. Met een kwartier vertraging ging de Zegeklok aan het luiden en trok de processie zich op gang. We waren echter nog geen straat ver of het begon keihard te hagelen. En dan wordt zo'n processie plots één grote solidariteitshappening. Toeschouwers bieden spontaan hun paraplu aan om mee te schuilen voor de aanval van de weergoden.
Maar... ook na deze bui brak de zon door. We waren drijfnat en we dachten er zelfs aan om terug te keren, maar die beslissing was niet aan ons. We gingen door, voelden de zon op onze rug en kregen bemoedigingen van het publiek. Als de kleine Margot (naast de baby van zes weken die Jezus speelde in de kribbe) waarschijnlijk één van de jongste deelnemers niet opgeeft, dan konden wij dat toch ook niet doen...
Het werd een gezellige bedoening. Misschien niet zo serieus als 700 jaar geleden of zoals de regisseur het beoogd had, maar je voelt je op zo'n dag plots weer Bruggeling en misschien is het daar gewoon om te doen...
En ja, volgend jaar doe ik weer mee.
Blogger Comment
Facebook Comment