Vorige woensdag was de avant première van Expo Dino World. Het werd een zalig dinofeest met honderden blije gezichtjes en tevreden mama’s en papa’s. Het is dan ook gewoon een knappe expo geworden. Ik ben er trots op er mee een onderdeel van te mogen zijn. Er wacht ons alvast een drukke zomer, zoveel is zeker.
Maar deze pipo had zich een paar weken terug voor dezelfde dag ook ingeschreven op een kunstevenement van VOKA, waarop Jan De Cock kwam spreken. De mens boeit mij al lang en ik was benieuwd naar zijn verhaal. Het begon alvast interessant, toen mijn pint getapt werd en ik dacht “zou die kelner nu familie zijn van Jan De Cock?” en het achteraf hemzelf bleek te zijn.
Het was inderdaad een “kamervullend” betoog. Over hoe het werk van Nancy Slangen (een aanrader!) helemaal niet op zijn plaats hing in het lelijke VOKA gebouw. Over hoe hij stond te spreken in een lelijke zaal met een nog lelijker projectiescherm achter zich. Over de economische kant van het verhaal en over een waterpas – evenwicht dus… Over hoe hij zonder overheidsgeld een mooi project uit de grond wist te stampen, waar alles verzameld werd: opleiding, creatie en expositie. En over hoe de overheid op zijn vraag naar ondersteuning enkel reageerde met drie controles op zijn ondernemingen.
Het is herkenbaar. Ik herinner me een gesprek dat ik samen met Bernard Lahousse over The Flemish Primitives had op een ministerieel kantoor en waar de man ons letterlijk zei dat we dit maar niet moesten doen, want dat dit niet onze job was. Het lef om ondernemers een halt toe te roepen… Gelukkig heeft dat meestal een omgekeerd effect op ondernemers.
Maar terug naar gisteren. Het dient gezegd: het werk van Nancy verdient inderdaad toch tenminste wat moeite om mooi uitgelicht te worden. En tegelijkertijd gebeurt hier waar ik ook in de Schipperskapel al vier jaar naar streef: een onverwachte confrontatie met kunst. Je komt vergaderen en wordt ongewild geconfronteerd met kunst. Je doet ermee wat je wilt. Maar je komt er tenminste mee in aanraking en in het beste geval word je erdoor geraakt.
En toch trapte meneer De Cock op mijn hart, of toch tenminste op mijn zere teen. Gisteren was een dag vol contrast, zoals ik ze maar al te graag heb. Ik hou van entertainment. Ik hou van musicals. Maar ik hou ook van Tate Modern. En van Henri Cartier Bresson. En van Nancy Slangen. Toen Jan (sorry meneer De Cock, zo ben ik, ik hou van voornamen) dan ook begon over kleine en grote cultuur, gingen mijn haren weer recht staan. Wie zijn wij om schilderkunst hoger in te schatten dan musicals? Pavarotti hoger dan 2Cellos? Het is een discussie die mij blijft achtervolgen.
Maar… Jan De Cock heeft me geboeid en we gaan binnenkort zeker eens binnenvallen in zijn project in Brussel. Niet om te controleren, wel om geconfronteerd te worden.
En oh ja... Expo Dino World: www.expodinoworld.be
Blogger Comment
Facebook Comment