Haar portfolio (Documentary, Soul Pictures, Fantasy, Impressionist, Self Portrait, Theatrical, Blush, Pure Sang, Beautiful, Muse, Vertige, Project Protect) getuigt dat ze in staat is om heel diverse atmosferen te regisseren. Echtheid vormt een rode draad in haar werk: haar voorliefde voor natuurlijk licht en het verbannen van Photoshop, evenals de authenticiteit van de emotie die ze in beeld wil brengen. Ze balanceert met scherpte en diepte en stelt de persoon - meestal vrouwen - centraal. Ogenschijnlijk lijken haar diverse collecties heel erg te verschillen maar toch neemt ze haar Leitmotiv mee. Ze uit het alleen in een ander beeld. Het effect is hetzelfde: ze creëert een ondraaglijke spanning. Dat kan erotisch zijn, no-nonsense, uitdagend en schaamteloos.
Of ze kan zoals bij de reeks van Pure Sang verwarring zaaien. Zo combineert ze het maagdelijke, het reine, het onschuldige, het meest kwetsbare dat we instinctief willen beschermen met bloed, bondage, dood en vergankelijkheid. Dat veroorzaakt innerlijke onrust, waardoor je steeds opnieuw een aandrang voelt om de foto’s te bekijken.
Haar uitgangspunt: het universeel ijkpunt van kwetsbaarheid. Een kwetsbaarheid die ze zo in beeld brengt dat ze in kracht transformeert. Ze puurt haar beelden uit. Slaagt erin om laag per laag bloot te leggen en het meest fragiele naar boven te halen. Een archeoloog van de ziel die de vluchtigheid van wat ons raakt, ons beangstigt, ons voedt, ons doet verlangen op het juiste moment kan vastleggen.
Haar beelden raken je zonder je aan te raken en toch grijpen ze naar de keel. Confronteren. Je ontmoet jezelf in die Ander. Of je dat nu wilt of niet. Het zijn spiegelbeelden, letterlijk en figuurlijk met een grove korrel gecreëerd.
Met Vertige schrijft ze een raamvertelling van beelden. Een verhaal binnen een verhaal. Ze tast grenzen af. Blindelings. Experimenteert met macht en totale overgave. Het is geen erotiek an sich. Ze brengt Plato binnen. De mens, ooit Eén, door Zeus gesplitst en verdoemd om levenslang naar zijn andere helft op zoek te gaan. Koortsachtig. Het is die onrust. De angst om in het moeras van existentiële eenzaamheid weg te glijden. Het verlangen naar een authentieke verbintenis primeert. Het verbonden zijn met de Ander en daardoor zelf betekenis krijgen. Er heerst spanning. Draaglijk. Nog net. Niet lang meer. De handen open. Zo ook de mond. De ogen gesloten. Het beeld sensueel uitgelijnd. Ze flirt met Hopper. De eenzaamheid glijdt binnen. Ze creëert een context die versmelting suggereert maar wat rest is solitude. De personages staan afgewend. Ze maken op dat moment geen deel uit van de buitenwereld, noch van elkaar. Ze zijn onderworpen. Gebonden. Niet aan de Ander maar aan zichzelf. Badend in een vreemdsoortig licht. Naakt. Tastbaar in hun onaantastbaarheid. Een plotseling besef dat doet duizelen.
Het werk van Rebekka Vanderhaeghen is geen luchtige arty-farty wind maar een ootmoedige Ode aan de Echtheid.
Expo in de Schipperskapel (Komvest 38, 8000 Brugge) nog t/m 27 oktober gratis toegankelijk op zaterdag en zondag van 14 tot 17 uur.
Expo in de Schipperskapel (Komvest 38, 8000 Brugge) nog t/m 27 oktober gratis toegankelijk op zaterdag en zondag van 14 tot 17 uur.
Tekst Lieve Beck.
Blogger Comment
Facebook Comment