Waarom Melanie de Biasio een godin is

Zondag nog één kans om iets uniek mee te maken

We schrijven voorjaar 2014. Ik heb een afspraak met een mediapartner in de Vooruit in Gent. Ik ben uitzonderlijk te vroeg in Gent en ontdek op die manier een platenwinkel die ik nog niet kende. Even heb ik het gevoel terug in de tijd gekatapulteerd te worden. Ik herken de geur, het gevoel om een echte plaat vast te nemen en heel snel maakt het ontdekkingsreizigergevoel zich van mij meester. Mijn generatiegenoten zullen het moeten toegeven. Iedereen kocht wel eens een plaat omdat de hoes gewoon mooi was. Voor de meer ervaren muziekliefhebbers gebeurde dat zeker ook omdat je een naam herkende bij de muzikanten of de producers.

Anyway. Met een stapeltje elpees (hoe vaak krijg je de kans om nog met een stapeltje elpees bij de kassa te staan?) kom ik aan de kassa en daar zie ik een donkere hoes met de foto van een mooie vrouw én met een sticker op: “Aanrader!” Ik geloof graag de man achter de toonbank die me verzekert dat ik helemaal verkocht zal zijn. En ja hoor, nog diezelfde avond was het al zover. Van mijn sokken geblazen zeg maar. Wow. En wie is dat? Huh? Belgisch? Charleroi? No Deal bleef weken liggen op mijn platendraaier. Zalig. Vernieuwend. Anders.

En toen kwam Gent Jazz. Een festival waarvan ik tot mijn schande moet bekennen dat ik er nooit eerder was. Ik heb dat maar meteen goed gemaakt en ben dit jaar een paar keer geweest. De eerste avond maakte ik kennis met Ibrahim Maalouf (nog een held!) en toen zag ik pas dat Melanie de Biasio ook op de affiche stond een paar dagen later. Terug naar Gent dus (dankje Chun Kay). En dat het de moeite was! Melanie verscheen op het podium, dwong stilte af en minuten later maakte een vreemde sfeer zich meester van de tent. Afgedwongen rust. Een publiek dat zich volledig liet overmeesteren door de zachtheid van die unieke artieste. Het zal me voor altijd bij blijven hoe Melanie vraagt aan de klankman of de microfoon helemaal OK is, omdat ze er graag mee wil bewegen. Ze schrijdt, Melanie. Ze zweeft. Ze betovert het hele publiek. Je gaat graag mee zweven, mee andere oorden opzoeken. Wow in het kwadraat dus.

Melanie in het theater is dan weer een ander verhaal. Tussen haar tournee - waarmee ze ook Vlaanderen verovert - en de zomer zitten tal van schitterende momenten waar we dank zij de sociale media mee kunnen van genieten. Ze wint onder meer de European Border Breakers Award, maar het is haar optreden bij Jools Holland dat mij bij bleef. Bij Jools krijg je maar een beperkt aantal minuten om je nummer te brengen. Net als op Gent Jazz begint ze haar moment met het afdwingen van de absolute stilte. Je moet het maar doen. Tijd inboeten en toch iedereen omver blazen. (De video staat hierboven.)

De theatershow van Melanie is weer totaal anders dan haar set op Gent Jazz. Maar opnieuw totale verwondering en bewondering. No Deal passeert de revu. Soms herkenbaar, soms nummers die volledig overlopen in elkaar. Pure klasse. Dit is jazz zoals ik die graag heb. Het geheel “klopt”. De ongelofelijke puurheid wordt bovendien gecombineerd met zeer passend lichtontwerp - dat mag ook eens gezegd worden. De perfectie wenkt meer dan eens om de hoek. Met kleine bewegingen leidt Melanie haar muzikanten. Het publiek hapt naar adem. Het lijdt geen twijfel. Melanie de Biasio is een godin.

Zondag nog één kans. Hasselt. Er is nog plaats op het balkon. Zou ik?

Share on Google Plus